Blues in Schoten Festival De Kaekelaar Schoten (20-11-2021) report & photo credits: Marcel info organisatie: Blues in Schoten info bands: Blue Riot Combo - Steven Troch Band - The Bluesbones © Rootsville 2021

Na een verplichte pauze van een jaar door corona, stond de ploeg van Blues In Schoten alweer paraat met een nieuw programma. Bands van niet ver af en een beperkt aantal toeschouwers, rekening houdend met de geldende maatregelen. Net vandaag gingen de nieuwe in voege, wat behelsde dat wij de hele avond, zelfs met de CST, ons mondmasker dienden op te houden, behalve als je aan tafel zat. Fijn is dit allemaal niet, maar alles voor het goede doel nietwaar. Uiteindelijk bleken de mensen daar geen probleem mee te hebben want het festival was uitverkocht. Weliswaar in een sterk aangepast aantal toegelaten bezoekers.

Naar goede gewoonte stonden er vier band op het programma en de editie 2021 zou geopend worden door "Highway To The Blues". Er was echter een kink in de kabel gekomen want door ziekte van de zanger moest de band afzeggen en werd het programma ingekort tot 3 bands. Ze bleven niet van ongeluk gespaard daar in Schoten

Dit maakte dat uiteindelijk Blue Riot Combo het festival in gang mocht trappen. De band had nog maar een paar weken geleden Ertvelde op zijn kop gezet bij hun doortocht in The Maple. Het blijft nog steeds een band naar mijn hart met niets dan fijne mensen. Een old-school, no nonsense bluesband die ons terug brengt naar de grote meesters. Little Walter, Big Walter, Muddy Waters, Howlin' Wolf, Amos Milburn, Willie Dixon, Sonny Boy Williamson I and II, Jimmy Reed, T-Bone Walker en dit om er maar enkelen op te noemen. Tussendoor vergeten ze ook niet wat eigen nummers in hun set te weven, waardoor een aangename avond steeds wel gegarandeerd wordt. De band bestaat nog steeds uit Serge ofte Hoboken Slim aan de drums, Werner in de band gekend als W.B. aan de Mississippi saxofoon en Bart ofte B.J. op gitaar en ondertussen aangevuld met Bart Mulders op tweede gitaar.

Zoals te verwachten kregen we leuke bluesgrooves met blues uit de begin periode van het elektrisch tijdperk en dus geladen met muziek van uit de 'Chess' periode met onder meer werk van songwriters Willie Dixon en Jimmy Reed. Een reis dus doorheen het glorieuze verleden van de blues. Na de aankondiging door de vaste MC van het festival, Henk van der Sijpt, slingerde de band John Brim’s ‘Be Careful What You Do’ de zaal in en daarmee was de teletijdmachine van Blue Riot Combo vertrokken voor een dik uur juke box-music. Enkel onderbroken door eigens songs zoals ‘Sunk To A New Low’. Met ‘Wilcat Tamer’ van Dale Hawkins, kregen we er eentje die ik nog niet had gehoord van de boys, die zich alweer bewezen.

Nog een aantal klassiekers die ik u niet niet wil onthouden zijn onder andere ‘Bright Lights Big City’ van Jimmy Reed, ‘Howlin’ For My Baby’ van Howlin Wolf of ‘Just Your Fool’ van Buddy Johnson, maar door iedereen wel gekend in de versie van Little Walter. Het was alweer een aangenaam optreden van deze vier jongens en dat werd beloond door een meer dan verdiende bisser. Dit was alvast een veelbelovend begin.

Volgende band in de rij was onze laatste Belgian Blues Challenge winnaar en vertegenwoordiger op het volgende EBC, Steven Troch Band. Steven en zijn bende zijn ondertussen meer dan een vaste waarde in onze bluesscene. Deze band hoeft echt niet aan het grote bluespubliek te worden voorgesteld, want ze hebben heel Europa als doorkruist om iedereen te besmetten met het bluesvirus. Dat is wat anders dan het coronavirus. Ondertussen heeft de band al wat veranderingen meegemaakt en vinden we thans naast Steven zelf en ouwe getrouwe Liesbeth Sprangers aan de bas, voor de gelegenheid troffen we Dennis De Gier op drums en Steven’s oude accoliet van bij Fried Bourbon: Shakedown Tim aka Tim Ielegems op guitaar. Dat het ging swingen was hierbij een zekerheid. Steven en zijn gang ontgoochelen nooit en dat was nu ook weer het geval. Zoals ze zeggen: “Goede wijn behoeft geen kans”.

En het werd er eentje om duimen en vingers van af te likken, startend met ‘So Much To Do’, ‘Slow’ en het vrolijke ‘Long Long Beard’. Ook nu kwamen de dansers (met mondmasker zoals het hoort) de dansvloer bevolken om de beentjes te strekken.  Wie nog mocht twijfelen aan Steven’s muzikale kwaliteiten moet dringend op doktersonderzoek, het woord “virtuoos” is hier duidelijk op zijn plaats zeker als je zijn versie hoort van 'Nine below Zero’ van Sonny Boy Williamson aka Rice Miller. Van zeer hoog niveau dit.

Met Tim aan de gitaar krijgt de sound van de band toch een andere klank, in mijn ogen meer een rhythm& blues –sound, zeer aangenaam om horen en met een ritmesectie die van jetje geeft, zeker als je ziet met welke overtuiging Liesbet aan de snaren van haar bas plukt. ‘Extra Extra’ was er weer eentje voor de dansers, we mochten nog een treinrit maken met de ‘White Line Express’ om af te sluiten met het geweldige ‘Mr Jones’. Het was een zekerheid dat we er nog eentje zouden bijkrijgen en die kregen we ook met het humoristische ‘Wanna Sleep’. Alweer op hoog niveau gespeeld onze vriend Steven !

Iets stevigers om af te sluiten, want daar stonden The Bluesbones al te trappelen om de bühne op te stappen. The Bluesbones is een band van 5 gepassioneerde en ervaren muzikanten, die blues/rock spelen met onverminderd gevoel en vaardigheid. Hun originele nummers variëren van bluesrock over mellow en gevoelige bluesballads, swampy slide tot meer heavy rock.

Dit uitgebreide scala aan muziekstijlen heeft de band ondertussen een bonte fanbase opgeleverd. Ondertussen bestaat de band al een aantale jaren uit Nico De Cock (zang), Stef Paglia (Gitaar), Edwin Risbourg (Hammond), Geert Boeckx (bas) en Jens Roelandt (drums). "The Bluesbones" hebben slechts één doel: “to play blues that gets to your bones” en dat ging vanavond alweer gebeuren.

Na de gevleugelde woorden van Nico :” Let’s have A Party”, vertrok de Bluesbones-pletwals voor een dolle rit en startend met ‘Saved By The Blues’, gevolgd door ‘The End’ en ‘Find Me A Woman’. Veel plaats voor de hammond en het , alweer, puik gitaarwerk van Stef Paglia. De man is echt een fenomeen op gitaar en niet te doen wat hij uit die dingen weet te persen. Strakke ritme sectie met een zware bas, die je zo door je lijf voelde trillen, voor mij net iets te veel. Gelukkig heeft Nico een sterke stem om boven al dat muziekgeweld boven te komen. Als hij niet zingt, staat hij discreet achteraan om “à la Joe cocker” al grimassend luchtgitaar te spelen. Wonderlijk schouwspel mijn gedacht. Het mag soms ook wat trager zoals bij ‘Daemon Blues’ en ‘I Try’ waar we alweer een schitterende solo gepresenteerd kregen van Stef. De liefhebbers bleven genieten van songs als ‘Witchdoctor’, ‘Betrayla’ of ‘Broken Down Car’. Stevig einde, dat mag worden gezegd.

Het was ondertussen als laat geworden en stilaan tijd om richting “de Vloanders” te rijden. Terug naar de parking dus. Toch nog wel hard genoten van deze ietwat onthoofde editie. Bij deze een dikke chapeau voor de organisatie die in moeilijke tijden toch is doorgegaan met hun project. Niets dan lof, op naar volgende jaar en hopelijk in betere omstandigheden. Merci gasten !! Marcel